Uncategorized

Wyzwanie dla komunikacji i rehabilitacji. Afazja jest jednym z najbardziej frustrujących i trudnych do zrozumienia zaburzeń językowych. Dotyka ona mowę i zdolność do rozumienia, co znacząco wpływa na codzienne funkcjonowanie osób dotkniętych tym schorzeniem. W tym artykule przyjrzymy się afazji, jej przyczynom, objawom i istotnym aspektom rehabilitacji.

Czym jest afazja? Afazja jest stanem, w którym osoba traci lub doznaje znacznego upośledzenia zdolności do mówienia i rozumienia języka. Może wystąpić na skutek uszkodzenia obszarów mózgu odpowiedzialnych za przetwarzanie języka, takich jak płat czołowy i skroniowy. Przyczyny afazji mogą być różnorodne, w tym udar mózgu, uraz głowy, guzy mózgu, infekcje i inne schorzenia neurologiczne.

Rodzaje afazji: Istnieje kilka rodzajów afazji, z których każda charakteryzuje się innymi objawami i deficytami językowymi. Oto kilka najczęstszych rodzajów:

Afazja motoryczna (Broca):

Osoby z afazją motoryczną mają trudności z produkcją płynnego mówienia. Mogą doświadczać trudności w formułowaniu słów, tworzeniu pełnych zdań i utrzymaniu płynności mowy. Są świadome swojego deficytu językowego i często zachowują rozumienie mowy.

Afazja sensoryczna (Wernicke): Osoby z afazją sensoryczną mają trudności w rozumieniu mowy i przekazywaniu sensownych informacji. Ich mowa może być płynna, ale często bez sensu i niezrozumiała. Osoby te często nie zdają sobie sprawy z błędów w mowie.

Afazja globalna: Jest to najbardziej poważny rodzaj afazji, w którym zarówno mowa, jak i rozumienie są znacząco upośledzone. Osoby z afazją globalną mają ogromne trudności w porozumiewaniu się zarówno pisemnie, jak i ustnie.

Objawy afazji:

Objawy afazji mogą być różnorodne i zależą od rodzaju i lokalizacji uszkodzenia mózgu.

Niektóre z najczęstszych objawów to:

Trudności w znajdowaniu słów i formułowaniu zdań. Zrozumienie mowy może być zaburzone. Mowa może być niezrozumiała, płynna, ale pozbawiona sensu lub trudna do wypowiedzenia.

Trudności w czytaniu i pisaniu.

Rehabilitacja afazji: Rehabilitacja afazji jest niezwykle ważna dla osób dotkniętych tym schorzeniem, aby pomóc im w odzyskaniu jak największej funkcjonalności językowej.

Oto kilka istotnych aspektów rehabilitacji:

Terapia językowa: Osoby z afazją mogą skorzystać z terapii językowej prowadzonej przez wykwalifikowanych logopedów. Terapia ta może obejmować ćwiczenia na poprawę mowy, rozumienia, czytania i pisania.

Komunikacja wspomagająca: Osoby z afazją mogą korzystać z technik komunikacji wspomagającej, takich jak tablice komunikacyjne, aplikacje na urządzenia mobilne lub metody gestykulacyjne, aby ułatwić komunikację w codziennych sytuacjach.

Wsparcie emocjonalne: Afazja może być ogromnym wyzwaniem emocjonalnym zarówno dla osoby dotkniętej, jak i dla jej bliskich. Wsparcie emocjonalne, zarówno indywidualne, jak i grupowe, może pomóc w radzeniu sobie z frustracją, depresją i utratą pewności siebie.

Współpraca z rodziną: Bliscy osób z afazją odgrywają kluczową rolę w procesie rehabilitacji. Współpraca z rodziną może polegać na uczeniu ich strategii komunikacyjnych, wspieraniu i motywowaniu osoby dotkniętej oraz zapewnieniu odpowiedniego środowiska do treningu językowego. Afazja jest trudnym wyzwaniem, zarówno dla osób z tym schorzeniem, jak i dla ich rodzin. Jednak dzięki odpowiedniej rehabilitacji, wsparciu i zaangażowaniu można poprawić komunikację i jakość życia osób dotkniętych afazją. Istnieje wiele zasobów i profesjonalistów, którzy mogą pomóc w procesie rehabilitacji. Warto szukać pomocy i być cierpliwym, ponieważ każdy postęp jest znaczący i wartościowy dla osoby z afazją.

Kiedy dziecko krzyczy, może to być oznaka niezadowolenia, frustracji, bólu lub po prostu próby przekazania swoich potrzeb. Ważne jest, aby reagować na krzyk dziecka w sposób odpowiedni, z uwagą i empatią.

Oto kilka wskazówek dotyczących reakcji w takiej sytuacji:

• Zachowaj spokój: Staraj się zachować spokój i nie denerwować się. Dziecko często odbiera nasze emocje i może być trudne dla niego uspokoić się, jeśli my sami jesteśmy zdenerwowani.
• Sprawdź podstawowe potrzeby: Upewnij się, że dziecko jest czyste, nie jest głodne, zmęczone ani nie odczuwa bólu. Czasami krzyk może być spowodowany podstawowymi potrzebami, które należy zaspokoić.
• Spróbuj zrozumieć przyczynę: Spróbuj zidentyfikować, co spowodowało krzyk dziecka. Może to być związane z niewłaściwą sytuacją, z którymś z podstawowych potrzeb, lękiem, frustracją lub niezadowoleniem. Jeśli dziecko jest wystarczająco starsze, możesz je zapytać, co się stało i dlaczego krzyczy.
• Daj dziecku poczucie bezpieczeństwa: Przytul, uspokój i pokaż dziecku, że jesteś obok niego. Możesz mówić łagodnym tonem, nucić kojącą melodię lub po prostu być przy nim, aby poczuło się bezpiecznie.
• Rozwiązuj problemy, nie karz: Ważne jest, aby skupić się na rozwiązaniu problemu, a nie na karaniu dziecka za krzyk. Skoncentruj się na tym, jak pomóc dziecku zaspokoić jego potrzeby lub poradzić sobie z trudną sytuacją.
• Daj dziecku możliwość wyrażenia się: Daj dziecku możliwość wyrażenia swoich emocji słowami, rysunkiem lub na inny sposób. Zachęcaj je do komunikacji i pomagaj w nazwaniu i zrozumieniu ich uczuć.
• Utrzymuj spójność: Jeśli dziecko krzyczy w odpowiedzi na coś, co jest niewłaściwe (np. bije inne dziecko), powtarzaj spokojnie i stanowczo, że takie zachowanie nie jest akceptowalne. W miarę możliwości podaj alternatywne sposoby radzenia sobie z sytuacją.
• Bądź cierpliwy: Pamiętaj, że dzieci uczą się regulować swoje emocje stopniowo. Będzie to wymagać czasu i powtórzeń, aby dziecko nauczyło się skuteczniejszych sposobów wyrażania swoich potrzeb.

Poradzenie sobie z trudnymi zachowaniami nastolatków może być wyzwaniem, ale istnieje kilka ogólnych strategii, które mogą pomóc w lepszym zrozumieniu i radzeniu sobie z tymi trudnościami.

Oto kilka wskazówek:

• Komunikacja i empatia:

Ważne jest, aby utrzymywać otwartą i empatyczną komunikację z nastolatkiem. Słuchaj uważnie i stawiaj pytania, aby zrozumieć, co czuje i dlaczego może wykazywać trudne zachowania. Unikaj krytyki i osądów, a zamiast tego okazuj zainteresowanie i wspieraj go w wyrażaniu swoich emocji.

• Ustanowienie granic:

Chociaż ważne jest wykazywanie empatii, równie istotne jest ustalanie i utrzymanie jasnych granic. Nastolatkom potrzebne są struktura i odpowiedzialność, więc ustal realistyczne reguły i konsekwencje za złamanie tych zasad. Jednocześnie pamiętaj, że granice powinny być elastyczne i dostosowane do rozwoju i indywidualnych potrzeb nastolatka.

• Poszukiwanie wspólnych rozwiązań:

Zachęcaj nastolatka do uczestnictwa w procesie rozwiązywania problemów. Zamiast narzucać swoje rozwiązania, wspólnie poszukajcie kompromisów i alternatywnych sposobów radzenia sobie z trudnościami. Daj mu poczucie, że jest słyszany i że ma wpływ na podejmowane decyzje.

• Pozytywne wzmacnianie:

Zwracaj uwagę na pozytywne zachowania i osiągnięcia nastolatka. Wzmocnienie pozytywnych aspektów jego zachowania może pomóc w budowaniu pewności siebie i motywacji do pozytywnych zmian. Wyrażaj uznanie, doceniaj jego wysiłki i znajdź sposoby na celebrowanie małych sukcesów.

• Znalezienie wsparcia:

Nie wahaj się szukać wsparcia, jeśli czujesz, że nie radzisz sobie sam/a. Możesz skonsultować się z terapeutą, psychologiem lub innymi specjalistami, którzy mają doświadczenie w pracy z trudnymi zachowaniami nastolatków. Grupy wsparcia rodziców mogą być również wartościowe, ponieważ umożliwiają wymianę doświadczeń i zdobywanie porad od innych rodziców.

• Wzajemne zainteresowanie i spędzanie czasu razem:

Warto poświęcić czas na wspólne aktywności i rozmowy z nastolatkiem. Wykazuj autentyczne zainteresowanie jego pasjami i zainteresowaniami. Regularne wspólne spędzanie czasu może wzmacniać waszą relację.

Pedagog to osoba zajmująca się teorią i praktyką wychowania oraz edukacji. Jego zadaniem jest badanie i rozwijanie różnych metod nauczania, analiza procesów edukacyjnych oraz pomoc w rozwiązywaniu problemów związanych z procesem uczenia się.

Pedagog może pomagać na wielu różnych poziomach, w tym:

• Indywidualne poradnictwo dla uczniów, rodziców i nauczycieli – Pedagog może pomóc w diagnozowaniu trudności w nauce oraz wskazać sposoby na ich rozwiązanie.

• Projektowanie i wdrażanie programów nauczania – Pedagog może tworzyć programy nauczania dla szkół i innych instytucji edukacyjnych, które odpowiadają na konkretne potrzeby uczniów.

• Organizacja szkoleń i warsztatów dla nauczycieli – Pedagog może pomóc w doskonaleniu umiejętności nauczycieli, takich jak techniki dydaktyczne i metodologię nauczania.

• Badanie i analiza procesów edukacyjnych – Pedagog może prowadzić badania i analizy procesów edukacyjnych w celu poprawy jakości nauczania i wychowania.

• Praca z grupami społecznymi – Pedagog może prowadzić działania na rzecz rozwoju społeczności, np. działać w ośrodkach pracy socjalnej, organizacjach pozarządowych, domach dziecka i innych instytucjach.

Podsumowując, pedagog to specjalista, który pomaga w rozwoju edukacji i wychowania na wielu różnych poziomach.

Pedagog może pomóc w rozwiązywaniu wielu problemów wychowawczych, które dotyczą zarówno dzieci, jak i młodzieży. W ramach swojej pracy pedagog zajmuje się analizą przyczyn problemów wychowawczych oraz poszukiwaniem skutecznych sposobów ich rozwiązania. Przykładowe problemy wychowawcze, z którymi może pomóc poradzić sobie pedagog, to:

Problemy w szkole – np. niepowodzenia w nauce, trudności w nauce, problemy z zachowaniem, absencja szkolna, nietolerancja wobec innych uczniów, brak motywacji do nauki.

Problemy emocjonalne i społeczne – np. problemy z adaptacją społeczną, trudności w nawiązywaniu kontaktów, brak pewności siebie, depresja, zaburzenia emocjonalne.

Problemy rodzinne – np. konflikty rodzinne, rozwód rodziców, przemoc w rodzinie, brak wsparcia rodziców.

Problemy związane z uzależnieniami – np. alkoholizm, narkomania, uzależnienie od gier komputerowych.

Pedagog może pomóc w rozwiązaniu tych problemów poprzez udzielanie porad i wsparcia, organizowanie zajęć terapeutycznych, prowadzenie szkoleń dla rodziców i nauczycieli oraz współpracę z innymi specjalistami, takimi jak psycholog czy terapeuta. Wszystko po to, aby wspomóc proces wychowania i rozwoju dziecka, jak również pomóc mu odnaleźć swoje miejsce w społeczeństwie.

Profilaktyka weterynaryjna dla koni jest kluczowa dla utrzymania zdrowia i dobrej kondycji tych zwierząt. Obejmuje ona szereg działań mających na celu zapobieganie chorobom i utrzymanie dobrej kondycji koni.

Oto kilka podstawowych zasad profilaktyki weterynaryjnej dla koni:

• Regularne szczepienia – konie powinny być szczepione przeciwko chorobom zakaźnym, takim jak wirusowe zapalenie wątroby, błonica, rzęsistkowica, zimnica, czy grypa koni. Szczepienia należy powtarzać co roku lub co kilka lat, w zależności od rodzaju szczepionki.

• Regularne odrobaczanie – konie powinny być regularnie odrobaczane w celu zapobiegania zakażeniom pasożytami, takimi jak glista konia czy tasiemiec. Należy zwrócić uwagę na rodzaj odrobaczacza, ponieważ niektóre gatunki pasożytów są oporne na niektóre substancje czynne.

• Stosowanie środków ochrony przed insektami – insekty mogą być przyczyną różnych chorób, takich jak choroby skóry, zapalenie oka czy choroby układu oddechowego. Konie powinny być chronione przed insektami przez stosowanie specjalnych preparatów owadobójczych.

• Higiena i pielęgnacja – konie powinny być regularnie myte, szczotkowane i czyszczone, aby zapobiegać chorobom skóry i infekcjom. Należy zwrócić szczególną uwagę na stan kopyt i zębów konia.

• Karmienie – dieta koni powinna być odpowiednio zbilansowana i dostosowana do ich potrzeb. Konie powinny mieć stały dostęp do czystej wody pitnej i dostęp do świeżej trawy lub siana.

Regularne badania i kontrola weterynaryjna – konie powinny być regularnie poddawane badaniom weterynaryjnym, aby wcześnie wykryć i leczyć choroby. Weterynarz powinien być regularnie informowany o stanie zdrowia konia i dostarczonych mu środkach profilaktycznych. Pamiętaj, że zdrowe żywienie, właściwa pielęgnacja, regularna opieka weterynaryjna oraz przestrzeganie podstawowych zasad profilaktyki są kluczowe dla zapewnienia dobrego zdrowia i dobrej kondycji twojego konia.

Opóźniony rozwój mowy to stan, w którym dziecko w wieku przedszkolnym ma trudności w porozumiewaniu się werbalnym. Oznacza to, że dziecko nie mówi w sposób adekwatny do swojego wieku lub ma problemy z wymową, słownictwem lub gramatyką.

Opóźniony rozwój mowy może mieć wiele przyczyn, w tym problemy zdrowotne, zaburzenia rozwojowe, brak stymulacji językowej, nieprawidłową interakcję społeczną oraz czynniki genetyczne.

Jeśli rodzice lub opiekunowie zauważą, że dziecko ma trudności z mową, powinni skonsultować się z lekarzem lub logopedą. Wczesne rozpoznanie i interwencja mogą pomóc dziecku w osiągnięciu pełnego potencjału w zakresie rozwoju mowy.

Logopeda może zaproponować ćwiczenia mowy, które pomogą dziecku w rozwijaniu umiejętności werbalnych, a także pracować z dzieckiem i rodzicami, aby poprawić komunikację w rodzinie i wzmocnić więź między dzieckiem a opiekunami.

Oto kilka sposobów, które mogą pomóc w stymulowaniu mowy u dziecka z opóźnionym rozwojem mowy:

• Częste rozmawianie z dzieckiem – w miarę możliwości należy często rozmawiać z dzieckiem, nawet jeśli nie odpowiada ono słowami. W ten sposób dziecko będzie miało więcej okazji do słuchania i poznawania różnych dźwięków i słów.

• Stosowanie prostych i zrozumiałych słów – należy używać prostych i łatwych do zrozumienia słów, aby dziecko mogło lepiej je przyswoić.

• Częste czytanie książek – czytanie książek to doskonały sposób na rozwijanie mowy u dziecka. W ten sposób dziecko będzie miało więcej okazji do słuchania różnych dźwięków i słów oraz zrozumienia, jak są one używane w zdaniach.

• Wykorzystanie gestów i mimiki – gesty i mimika mogą pomóc dziecku w zrozumieniu, co chcemy mu przekazać. Można np. pokazać dziecku, jakie słowo oznacza, wskazując na przedmiot lub wykonując odpowiedni gest.

• Ćwiczenie wymowy – należy zachęcać dziecko do ćwiczenia wymowy różnych dźwięków i słów. Można to robić poprzez powtarzanie dźwięków i słów, a także przez śpiewanie piosenek.

• Korzystanie z gier i zabaw – gry i zabawy mogą być przydatne w stymulowaniu mowy u dziecka. Na przykład można grać w zabawy słowne, takie jak rebusy czy krzyżówki, które pomogą dziecku w ćwiczeniu rozumienia i użycia słów.

Warto pamiętać, że każde dziecko rozwija się w swoim tempie i niektóre potrzebują więcej czasu niż inne. Jeśli masz wątpliwości co do rozwoju mowy swojego dziecka, warto skonsultować się z logopedą.

Pierwsza wizyta u logopedy, jak się przygotować do rozmowy?

O co zapyta nas logopeda i czemu to służy?

Pierwsze spotkanie z logopedą to przede wszystkim rozmowa z rodzicami/opiekunami i wnikliwa obserwacja dziecka. Jakich pytań można się spodziewać?

Logopeda zapyta między innymi o:
– okres ciąży oraz porodu (jak przebiegała ciąża? Czy mama w czasie ciąży przyjmowała leki i jakie one były, w którym tygodniu odbył się poród, jak przebiegał, jaki był stan dziecka po porodzie)
– historie karmienia (jak dziecko było karmione po porodzie, po wyjściu ze szpitala, czy występowały trudności w karmieniu, jak przebiegało rozszerzanie diety?)
– stan zdrowia dziecka (wyniki badań słuchu, rozwój motoryczny, kiedy dziecko siadało, czy raczkowało, kiedy zaczęło chodzić)
– rozwój mowy (czy i kiedy głużyło, gaworzyło)
– przebyte choroby, częstotliwość infekcji,
– czy dziecko jest pod opieką innych specjalistów,
– to co niepokoi Was w rozwoju waszego dziecka.

Są to tylko przykładowe pytania. Taki wywiad z rodzicem ma na celu zdobycie informacji, które pozwolą na postawienie jak najdokładniejszej diagnozy. Wywiad z rodzicem ma formę swobodnej rozmowy i jest niezwykle ważny ponieważ praca z człowiekiem, niezależnie od jego wieku wymaga podejścia holistycznego.
Wywiad nie służy ocenie rodzica, ale jest niezbędnym elementem prawidłowej i rzetelnej diagnozy logopedycznej.
Dobrze przeprowadzony wywiad pozwala logopedzie nie tylko na poznanie właściwości rozwoju psychofizycznego dziecka, ale umożliwia również uchwycenie czynników warunkujących ten rozwój. Dokładna analiza informacji uzyskanych od rodziców czy opiekunów dziecka, może się również przyczynić do określenia przyczyn zaburzeń mowy.

mgr Joanna Marczak

Dla każdego rodzica spragnionego kontaktu werbalnego ze swoja pociechą brak prawidłowego rozwoju mowy budzi wielkie obawy. Z roku na rok wzrasta liczba dzieci diagnozowanych w gabinetach logopedycznych, które w wieku trzech lat posługują się kilkoma wyrazami. Kiedy zachowanie dwulatka powinno zaniepokoić rodzica? Co dziecko w wieku dwóch lat powinno umieć?

Co potrafi dwulatek?
– okazuje uczucia,
– wykonuje proste polecenia,
– naśladuje,
– bawi się obok innych dzieci,
– zaczyna postrzegać swoją odrębność,
– słucha krótkich opowiadań,
– utrzymuje kontakt wzrokowy,
– buduje wieżę z klocków,
– ogląda książeczki,
– pokazuje części ciała (5),
– kopie i rzuca piłkę,
– pije z otwartego kubka,
– kojarzyć zwierzątka z odgłosem przez nie wydawanym
– odkręca nakrętki,
– dobiera identyczne obrazki,
– używa od około 50 do 3oo słów (pod koniec drugiego roku życia)

Pamiętaj, że inny zakres umiejętności reprezentuje dziecko rozpoczynające drugi rok życia a inny zakres dziecko, które ukończyło dwa lata.
Drugi rok życia to czas intensywnego rozwoju motoryki dużej i małej, nieustannego rozwoju procesów poznawczych, koncentracji oraz mowy. Dziecko na początku drugiego roku życia najczęściej posługuje się już kilkoma wyrazami (są to zarówno wyrazy dźwiękonaśladowcze jaki i pojedyncze sylaby) w miarę upływu kolejnych miesięcy słownik dziecka cały czas się poszerza.

Kiedy dziecko wymaga wsparcia logopedy?
– gdy występują problemy z przyswajaniem pokarmów,
– gdy nie zauważamy zwiększającego się zasobu słów u dziecka,
– gdy u dziecka występują trudności w zrozumieniu prostych komunikatów,
– gdy dziecko oddycha torem ustnym, śpi z otwartą buzią lub w ciągu dnia buzia tez jest otwarta,
– gdy język wsuwa się między zęby,
– gdy w wieku 24 miesięcy dziecko nie realizuje prawidłowo głoski „l”.

W stymulowaniu rozwoju mowy dwulatka kluczową rolę ogrywa jego najbliższe otoczenie.
Jak rodzic może wspierać rozwój swojego dziecka?
Przede wszystkim nie zalewaj dziecka potokiem słów, twórz krótkie i proste zdania. Przekaż komunikat i daj dziecku czas na reakcje. W ten sposób uczysz dziecko struktury wypowiedzi oraz prowadzenia dialogu. Bardzo ważnym aspektem w rozwoju mowy dziecka jest ograniczenie wysokich technologii do minimum, a najlepiej je wyeliminować.
Pamiętaj, że gryzienie, przeżuwanie to intensywny trening dla mięśni twarzy a picie z otwartego kubka to ćwiczenie mięśnia okrężnego ust oraz prawidłowe unoszenie języka.
Baw się razem z dzieckiem, bo zabawa ma moc.